Rob Troostheide uit Grou

Al geruime tijd had ik contact met Jan Kuipers en omdat Pieter en Ruth met zulke prachtige verhalen terugkwamen van hun zesweekse verblijf op Sri Lanka, wilde ik alles ook eens met eigen ogen aanschouwen. Die kans deed zich voor begin 2012. Na een mooie reis door Indonesië sloeg ik ‘rechtsaf’ op het vliegveld van Kuala Lumpur. Twee weken ben ik bij Jan geweest, twee weken heb ik mij verwonderd.

Wel zeker heb ik het mooiste deel van Sri Lanka overgeslagen, maar wat ik daarvoor in de plaats heb gezien, meegemaakt en beleefd is in één woord geweldig.

Lieve mensen in Toredia die zo hard werken aan hun eigen leefomgeving en zo blij zijn met hun nieuwe huisjes. Wat kon ik goed zien hoe al mijn gesmeek bij grote bedrijven om sponsorgelden vrucht had afgeworpen: het bedrag geschonken door BAM International om de grond in de wijk op te hogen was bijna besteed. De laatste ladingen grond (wel 900) werden net opgebracht. De wijk is herboren met tuinen die in een jaar tijd omgetoverd zijn van ellendige waterpartijen tot letterlijk bloeiende bomen, struiken en planten.

De mensen in Nachikalli die mij getuige lieten zijn en zelfs mee lieten doen met hun geloofs-rituelen bij de start van de bouw van hun toiletten. En o, o, o wat een grote verbetering brengen die toiletten met zich mee.

Wat was het een lange reis om een meisje uit Colombo op te halen uit het ziekenhuis waar ze een eerste ingreep had ondergaan om haar hazenlip en open gehemelte te herstellen. Wat een blijheid voor dat meisje en haar moeder toen zij voor het eerst weer een beetje kon praten.

Dan die jongen die zich jarenlang in zijn slaapkamer opsloot omdat hij er niet uit zag met eczeem over zijn hele lijf. Een bezoek aan een specialist leerde dat hij psoriasis had, waarvoor gewoon medicijnen te krijgen zijn. De toekomst ligt open voor hem.

Mooi ook om die kleine werkgelegenheidsprojecten te bezoeken: een paddenstoelenkwekerij en een handweverij. Trots laten mensen hun werk zien.

Het ziekenhuis en enkele scholen zijn opgeknapt zodat ze het aanzien meer dan waard zijn. Ik heb de trots ervaren waarmee de mensen hier rondlopen om hun ziekenhuis en hun school te laten zien.

Jan en ik hebben in de twee weken veel met elkaar gesproken. Vooral over de plannen die er nog liggen.

– de werkgelegenheid zou zo gediend zijn met de bouw van een reparatiewerf in Kalpitiya,
– het toerisme in dit gebied zit erg in de lift. Hotels zijn er al en er komen er nog meer. Misschien is de bouw van een wasserij voor al die hotels een goed idee. Een marktonderzoek zou die vraag moeten beantwoorden.
– onderzoeksapparatuur voor het ziekenhuis zou betekenen dat patiënten niet meer voor een simpele foto naar een vergelegen ziekenhuis hoeven.

Genoeg werk aan de winkel. Met een tevreden gevoel ben ik weer teruggevlogen naar Nederland om daar op afstand huiswerk te gaan maken.

Pieter voorspelde het reeds: die mensen gaan ‘onder je huid zitten’. Hij heeft gelijk, want ze laten je niet meer los.

Inmiddels ben ik al weer geruime tijd thuis. De verbrandingsoven is er gekomen, aan een reparatiewerf en een wasserij wordt nog gewerkt, er worden contacten gelegd tussen een basisschool in Grou en op Sri Lanka. Er blijft genoeg werk te doen. En van harte!